Anzak Askerinden Gelen Mektup...
Sevgili Türk Askerlerine,
Bu satırları, Gelibolu’nun sert rüzgârları altında, siperlerimizin içinde yazıyorum. Biliyorum ki bizler düşmanız, en azından öyle öğrettiler. Ama şu kısa sürede anladım ki, biz aslında birbirimize çok benziyoruz. Siz de vatanınızı savunuyorsunuz, ben de kendi ülkemden binlerce kilometre uzakta, nedenini tam anlamadığım bir savaşın içinde mücadele ediyorum.
Savaşın en çetin anlarında bile sizlerin cesareti ve mertliği gözlerimizin önünde. Açlığa, susuzluğa, tüm imkânsızlıklara rağmen gösterdiğiniz direniş, biz Anzak askerleri arasında bile hayranlık uyandırıyor. Bize düşman gibi değil, gerektiğinde bir insan gibi davrandığınızı da gördüm. Yaralılarımızı taşıdığınız, ateşkes zamanlarında ekmeğinizi paylaştığınız anları unutmayacağım.
Belki bizleri yönetenler için bu savaş büyük hesapların bir parçasıdır ama burada, bu topraklarda, biz sadece iki tarafın genç askerleriyiz. Ben de sizler gibi evimi, ailemi özlüyorum. Bir gün bu savaş sona erdiğinde, belki birbirimize selam verecek dostlar oluruz. Çünkü sizler, düşman olmaktan çok, aynı kaderi paylaştığımız insanlarsınız.
Saygılarımla,
Bir Anzak Askeri…